Dharma
- Karma - Reenkarnasyon
Yazan Pandora
Dharma;
evrenin değişmez kanunlarına ve adaletine verilen addır. Başka bir deyişle
orta yoldur. Evrenin ve insanların bir dharması vardır.İnsanın kendi
dharmasına “Svadharma” denir. Olması gereken orta yoldan sapmalar olunca
dharmadan uzaklaşılır ve bu bazı olumsuzluklara neden olur.
Dharma’nın
dışına çıkınca karmalar oluşur. Karmik yasa; etki-tepki yani
nedensellik yasasıdır. Doğada fiziksel etki-tepki prensipleri nasıl
geçerliyse, insan da doğanın bir parçası olduğundan; bu kural
insanoğlu için de geçerlidir. İnsanlar da doğal düzene tabidir. Günümüz
insanının en büyük yanılgısı, kendisini doğadan ayrı görmesi, onun
yasalarına karşı gelmesi ve tüm doğanın insanlığın hizmetinde yönetilebilen
bir şey olduğunu düşünmesidir. Bunun böyle olmadığı, en basit bir örnekle
yaşanan doğal felaketlerle görülebilir. İnsanlık bu düşüncesinden
dolayı doğayla adeta savaşarak, kendi yaşadığı yerin sonunu hazırlamaktadır.
Karmayı
anlamak için, düşüncelerin somut şeyler olduğunun farkına varmamız
gerekir. İlk evren maddeden değil, kozmik şuurdan oluşmuştur. Madde, düşünce
gücüne insanların fark ettiğinden daha fazla karşılık verir. Çünkü
irade gücü enerjiyi yönetir, enerji de karşılığında maddeye tesir
eder. Madde gerçekten enerjidir. İrade ne kadar güçlü olursa, enerjinin
kuvveti o kadar büyük olur ve sonuç olarak enerjinin maddesel olaylar üzerindeki
etkisi de o oranda büyük olur. Bir eylem, eylemin arkasındaki enerji tipine
ve gücüne tam olarak karşılık veren bir tepkiyi evrenden davet eder.
Enerji , manyetik bir alan oluşturur. Bu manyetik alan, eylemin sonuçlarını
kendine çeker.
Ego
şuuru, bir kişinin hareketlerinin, kendisi için kişisel sonuçları olacağını
garantiler. Eğer çabuk sonuçlar almak için bir düşünceye veya eyleme
neden olan irade gücü yeteri kadar güçlü değilse ya da hamlesi birbirine
zıt diğer enerjiler tarafından engellenirse, bu sonuçlar gecikebilir.
Bununla birlikte er ya da geç bedenin olsun, düşüncenin olsun ya da
arzunun olsun; hareketin son tepkimesini biçmesi gerekir. Bu, kendini
tamamlayan bir çember gibidir. Zaman unsurundan dolayı tepkileri alması
gecikebilir. Birey, bir takım güçler yayar, bu güçler evrende bazı direnç
katmanlarına çarparak bireye geri yansır. Bazıları çevrenin etkisiyle
geciktirilir, bazıları diğer kuvvetlerle karışır ve etkisizleşir veya
bir şekilde yönünü değiştirir; fakat sonuçta öyle ya da böyle bireye
ulaşır.
İnsan
sadece karmanın belirlediğini yaşamaz; sürekli kendisi de karma oluşturduğundan;
geleceğinin büyük kısmının henüz şekillenmediği ve belli olmadığı
söylenebilir.
İnsanlar
nadiren kendi hareketlerinin kötü olduğunu düşünürler. Yaptıkları ne
olursa olsun, onlara iyi niyetli gibi görünür. Eğer diğerlerine ve böylece
varlıklarının daha derin seviyesinde uyumsuzluk yaratırlarsa; bu
uyumsuzluk dalgaları uyumsuzluk şeklinde kendilerine geri dönecektir. Her
hareket, her düşünce karşılığında oluşan ödüllerini biçer. İnsanın
acı çekmesi, Tanrı’nın insanoğluna olan öfkesinin işareti ya da Tanrı’nın
insanlar için önceden hazırladığı bir senaryo değildir. Acının,
insanoğlunun ilahi yasa yani dharma hakkındaki bilgisizliğinin bir işareti
olduğunu söylemek daha doğru olur. Yasa, işleyişinde sonsuza dek şaşmaz.
Eğer
mutsuz isek; bu sadece mutsuzluk ektiğimiz anlamına gelir. Başka kimse
bizim için mutsuzluk yaratmaz. Elbette ekmekle biçmek arasında bir boşluk
vardır ve bu boşluk nedeniyle başka birinin sorumlu olduğunu düşünürüz
ya da başımıza gelenlerin nedenini bir türlü anlayamayız. Bu boşluk
bizi yanıltır. Geçmişte kendimizin ne yaptığımız hakkında hiç bir
fikrimiz yoktur ve aniden birşey biçmemiz gerektiğinde ve bunu nereden
geldiğinin anlayamadığımızda doğal olarak dışarıda bir neden aramaya
başlarız. Eğer bir neden bulamazsak birşey icat ederiz. Fakat tüm karma
teorisi budur yani ne ekersek onu biçeriz.
Yaşamımızın
tüm sorumluluğunu üzerimize almamız gerekir. Başlangıçta “Bu
cehennemin nedeni benim” düşüncesini kabul etmek zordur. Fakat bu kabul
edilirse çok geçmeden bu değişim kapılarını açmaya başlar ve kendi
cehennemimizi yaratabiliyorsak,cennetimizi de yaratabileceğimizin farkına
varırız. Sorumluluk özgürlük getirir, yaratıcılık getirir. Her ne isek
bunu kendimizin yarattığını gördüğümüz an, tüm dış nedenlerden ve
şartlardan kurtulmaya başlarız.
Bireysel
karmalar olduğu gibi toplumsal karmalar da vardır. Fiziksel ya da zihinsel
olsun, bir birey ya da bir grup, bir millet ya da milletler grubu tarafından
yapılmış olsun, karma eylemdir. Bir bireyin kitle karmasından etkilenip
etkilenmemesi kendisinin bireysel karma gücüne bağlıdır. Örneğin düşen
bir uçakta ölenlerin hepsinin ölmelerini gerektiren karmaların olması
gerekmez. Bu felakette sadece çoğunluğun karması, yaşayacak azınlıktan
daha güçlü olmuş olabilir. Öte yandan yaşamak için yeteri kadar güçlü
karması olanlar , ya düşme anında ya da ilk etapta bu uçağa binmekten alıkonarak
kurtulabilirler. Ulus karması, insanların bir bütün olarak kozmik
yasalarla uyum sağlama derecesine bağlıdır.
Karma,
ceza kavramıyla çoğu kez karıştırılmaktadır. Karma ceza değil, sadece
harekettir. Hareket birçok şekillerde olabilir. Doğuştan, iyi,kötü, ya
da iyiyle kötü arasında geçiş olarak hizmet veren nötr hareket olabilir.
Evrenin kendisi Hindu kitaplarına göre üç niteliğin bir karışımıdır;
iyi, harekete geçirici ve kötü. Sattwa
guna denilen iyi nitelik, şuuru Tanrı’daki kaynağına doğru yükseltir.
Harekete geçirici, rajas veya raja guna,
mutlaka harekete geçirici olmasa da insanları ego yararına olan harekete doğru
iter. Kötü gunaya ise tamas denir.
Kötüdür çünkü anlayışı karartır.
Çoğu
insanoğlu dünyasaldır. Kişisel kazanç için hareket ederler. Çok az
insan bunu diğerlerini incitme isteği ile yapar; çok az insan gerçekten kötüdür.
İstemeyerek,
yani yanlış olduğunun farkına varmadan yaptığımız hareketler yasanın
dışında değildir. Cehalet, yasayı değiştirmez. Eğer bir kişi arabasını
dalgın bir şekilde ağaca sürerse, sonrasında gelen yaralar, sırf onun
dalgın olmasından ötürü daha az olamaz.
Cehennem
ve cennet sanıldığı gibi yukarılarda değil, burada bizim yanıbaşımızdadır.
Dünyada bir kaç yıl süren davranışların ebedi bir cezayı hak etmesi
anlamsızdır. Sonu olan bir nedenin, sonsuz bir sonucu olamaz. Bu durum en başta
değişmez doğa ve evren kanunlarına aykırıdır.
Kötü
karmadan kaçmanın yolu sanıldığı gibi hareketsizlik değildir. Bizim kötü
karmalarımıza neden olan şey zihnimizin bize oynadığı oyunlar yani kama
manas’tır. Dizginleri ele alarak, zihnimizdeki düşünceleri kontrol
altına almamız gerekir. Arzularımızı özellikle dünyasal arzularımızı
frenlememiz şarttır. Arzuların hepsi kötü değildir, iyi olan şeyleri
arzulamak kötü karmalar yaratmaz; burada önemli husus orta yolu bulmaktır.
Arzuları hırs haline getirmemelidir. Çünkü bu şekilde oluşturulan her
enerji bize geri dönmek zorundadır. Bu arzularımızı geçekleştirebileceğimiz
tek yer dünya olduğundan; bu arzular yani karmalar bizi dünyasal plana geri
çeker. Böylece ölümden sonra tekrar dünyasal plana enkarne olma sağlanmış
olur. Bu şekilde de reenkarnasyon zinciri başlar. Çünkü tüm karmanın ya
da etkilerin tüm tepkilerinin bir ömürde tamamlanması imkansızdır. Hayatın
bir çok ömürden oluştuğu gerçeği, birçoklarının tam tersini savunmasına
rağmen bizzat Kur’an-ı Kerim’in kendisinde çok açık bir biçimde geçmektedir.
Neden
bir bebek sakat doğar? Bunu sadece reenkarnasyon tatmin edici bir biçimde açıklamaktadır.
İnsanlar onu tatlı, masum bir bebek olarak görmüşlerdir. Ancak geçmiş
yaşamının birinde bu kişinin dharmanın bir yasasını çiğnemiş olması
gerekir. Bu ihlal, onu iyi bacaklara sahip olma şuurundan mahrum eder. Bu yüzden
yani zihin bedeni kontrol ettiğinden, bu kişi fiziksel bir bedene geri geldiği
zaman bir çift kusursuz bacak oluşturamamış ve sakat doğmuştur.
İnsanların
farklı kültürlere doğması, farklı şanslara sahip olması, bedenlerinin
farklı ya da eksik olması, zengin ya da fakir doğmaları, aptal ya da akıllı
olmaları gibi şeyler eğer nedensiz olsaydı; o zaman dharmanın adil bir
yasa olduğundan söz edilebilir miydi? Ama bir neden vardır ve şu an ne
olduğumuz, geçmişin çeşitli zamanlarında oluşan hareketlerimizin
sonucudur. Zaten farklı imkanlara sahip iki kişi adil olarak yargılanamaz.
Ruhsal
yanımızda ölümsüzüz ama kişiliklerimizdeki kusurların hepsi
silininceye ve de gerçekten erdemli bir insan oluncaya kadar bu ölümsüzlük
şuurunu geri isteyemeyiz. Kendi üstümüzde çalışmak, saklı şekil
kendini tüm kusursuzluğu içinde gösterinceye kadar bir heykel üstündeki
taşı tıraşlayıp cilalamaya benzer.
Ego,
fiziksel bedeni şekillendirir. Bu fiziksel doğumun sonucu değil, nedenidir.
Ego, fiziksel ölümden sonra alıkonan astral bedenin bir unsurudur. Fiziksel
beden sadece egonun maddesel dünya içindeki yansımasıdır. Yalnızca ölmek
gibi basit bir eylemle Tanrı’ya erişilemez. Ölmek kolaydır, kendimiz
isteyerek bile gerçekleştirebiliriz. Ayrıca kendimizi öldürmemiz, yapmamız
gereken sınavdan kaçmaktır; böylece sınavı uzatmış oluruz. Ancak ruhun
sonsuzluğa geri karışıp birleşebileceği yüksek şuur seviyesine erişmek
çok zordur. Ölümsüz olan birey tarafımız, Tanrı’nın bir parçasıdır
ve biz kendimiz yeterince temiz olana dek tekrar onun bir parçası olamayız.
Herkesin
ruhsal tekamül derecesi farklıdır. Evrendeki ruh sayısı değişmez ve
herkes kendi karmasını karşılayabileceği uygun zamanda dünyasal plana
geri gelir. Buradaki dünyasal plan kavramı sadece bu yaşadığımız dünya
da olmayabilir. Aslında ruh varlığı mükemmeldir , insanın astral plana
beraberinde götürdüğü ego şuurudur. İnsanın ölünce astral planda ne
kadar kalacağı belli değildir. Gelmesi uygun olan dönemi bekler. Evrende
her şey titreşimden oluşmuştur ve astral planda da değişik titreşim
seviyeleri vardır. Eğer insan iyi işler yapmışsa ve karması çok değilse;
o zaman yüksek titreşimli yüksek astral planlara gider ve orada zamanını
bekler. Astral plan süptil bir maddeden oluşur ve zihnimizde ne varsa orada
onun şekillenmesi çok kolaydır. Bu nedenle kötü karması olanlar düşük
titreşimli düşük planlarda kalırlar ve kafalarında dolanan tüm kötü
şeylerle karşılaşırlar.
Bu
planlar sanıldığı gibi yukarıda ya da aşağıda değildir. Onlar bizim
yanımızdadır. Bunlar, fiziksel vizyonumuzun tam arkasındadır. Bir kişinin
astral planda ne kadar uzun kalacağı, dünyada ne kadar iyi yaşadığına
bağlıdır. İyi karması olanlara orada uzun asırlar kalabilir. Öte yandan
aydınlanma arzusu ile teşvik edilenler, ruhsal çabalarına devam etmek üzere
dünyaya en kısa zamanda geri dönmeyi isterler. Çünkü onlar, astral dünyanın
aslında Tanrı’nın ardına sakladığı bir peçe olduğunu bilirler.
Fiziksel
düşünce anında, esirde bir ışık parlaması olur. Fiziksel yeniden doğuşu
bekleyen diğer dünyadaki ruh varlıkları, bu ışığın titreşimleri
kendilerininkine uygun olduğu zaman hızla ona doğru giderler. Böylece
yeniden doğuş gerçekleşir. İyi kişiler her zaman iyi ailelere doğmayabilir.
Bu durum; kişinin karşılamak zorunda olduğu karmasının niteliklerine bağlıdır.
Ya da avatar olanlar gibi, sadece bazı görevleri yerine getirmek için iyi
olmayan ortamlara doğanlar da vardır.
Geçmiş
enkarnasyonlarımızı hatırlamamamızın sebebi; hafızamızın kama
manas’ta tutuluyor olmasından ileri gelir. Bu durum mitolojide, yeniden doğacak
kişilerin “Lethe ırmağı”nda yıkanarak eski hayatlarını unutması
ile sembolleştirilir. Kama manas, bizim ölen kişilik tarafımızdadır. Eğer
birşeyleri iyi yaparak bunu içselleştirebilirsek, o zaman geçmiş tecrübelerimizi
geleceğe taşımamız mümkün olur. Evrim süreci kaçınılmazdır ve
herkes sonunda Tanrısallığı şu veya bu şekilde yakalayacaktır. Farklılık
zamandan ileri gelir. Reenkarnasyon zincirinin kırabilmek ve bu dünyadaki acılara
sürekli maruz kalmamak için kendimizi geliştirmeli ve evrim sürecimizi hızlandırmalıyız.
Zihnimizi kontrol etmeye başladığımızda; bu durumunu ödülü sadece bu dünyada
değil; fiziksel ölüm sonrasındaki astral planda da gelecektir.
Karmadan
kaçmanın yolu hareketsizlik değildir. Tam aksine hayatın içine dalmalıyız.
Ama erdemli bir şekilde ve orta yolda ilerlemek şartıyla. Orta yoldan her
sapma bizde kötü bir karma oluşturacak ve reenkarnasyon zincirimizin uzamasına
sebep olacaktır.
Bhagavad-Gita’da
Krishna; hareketten kaçınarak kimsenin karmadan kaçamayacağını öğretir.
Ama bu arada karmadan kaçmak için önemli bir metod da verir. Metodun
tavsiye ettiği nishkam karma dır.Yani hareket meyveleri için arzusuz hareket yani
arzu olmadan harekettir. Hareket ederken aslında hareket edenin biz değil de
Tanrı olduğunu düşünürsek, hata yapmamız zorlaşır. Çünkü biz de
Tanrı’nın bir parçasını taşıyoruz, aynı zamanda da dharmanın bir
parçasıyız. Arzusuz hareket edince birçok insan otomatikleşeceğini, yaşama
karşı ilgi duymayacağını düşünür. Ama tersine hayatı sınırsız şekilde
daha ilginç bulurlar. Arzusuzluk motivasyon çalmaz.
Eylem
hakkında Krishna şöyle demektedir:
“
İnsan eylemsizlik özgürlüğüne hiçbir şey yapmadan ulaşamaz, sırf herşeyden
vazgeçmekle yüce olgunluğa erişmez. Çünkü insan bir an bile eylemsiz
duramaz. Doğanın güçleri herkesi çaresiz bir biçimde eyleme iter.
Kendini eylemlerden çeken ama gönlünde durmadan o eylemlerin zevklerini
canlandıran kişi kendini aldatmaktadır, o kişi yolun sahte yolcusudur. Hiç
bir şeye köle olmadan , zihnin güçlerini uyum içinde tutarak Karma
Yoga ( Doğru Eylem) yolunda, kutlu işler yolunda yürüyen kişi ne büyüktür.
Eylem, eylemsizlikten daha iyidir, onun için hayatta ödevini yap. Dahası
eylem olmazsa beden de canlı kalmaz. Dünya eylemin esiri olur, eğer eylem
kutlu olmazsa. Eylemlerin saf ve arzuların kementine takılmamış olsun.”
Bhagavad-Gita’da
dharma-karma ve reenkarnasyon hakkında bir çok sır verilmiştir. Bu kadar
çok ezoterik bilginin bir arada verilmesinden dolayı bize eşsiz bir kaynak
gibi görünmektedir.
Kaynaklar:
·
“Bilgeliğe Yolculuk” Paramhansa Yogananda
·
"Gizli Doktrin" Helena Petrovna Blavatsky
·
"Bhagavad-Gita"
© 2002 hermetics.org
